'Mijn ziekte heeft me lessen voor het leven gegeven'

David Meeusen (24) kan niet zonder sport. Totdat een darmziekte alles op zijn kop zette. De ziekte van Crohn is zijn Goliath. Gelukkig heet hij David.

Tekst: Jessica Anthonio

'Ik ben altijd een energiek en druk ventje geweest. Niet iedereen kon dat waarderen. De juf van groep 1 op de basisschool zei ooit: ‘Het wordt helemaal niks met hem!’ Maar juist dat drukke karakter bracht me veel.

In de pauzes was ik altijd aan het skateboarden, voetballen en rondrennen. Ook na school was ik altijd buiten, bewegen was alles voor mij. Van mijn achtste tot mijn zestiende zat ik bij de zeeverkenners, een soort scouting, maar dan op het water. Dat heeft een grote rol gespeeld in mijn opvoeding. Er was structuur, er was een hiërarchie, en dat werkte goed voor mij. Daarnaast zat ik op judo en daar begon mijn liefde voor vechtsport. Totdat ik op mijn veertiende mijn voet brak met skaten. Twee keer zelfs.

Opeens kon ik niet meer sporten, het enige wat ik echt graag deed. Ik raakte daardoor een beetje in de put en besteedde veel tijd aan gamen. Omdat ik veel thuiszat, begon ik met fitness. Online was het toen echt in opkomst. En eerlijk is eerlijk, ik wilde ook gewoon mooie spiertjes voor de dames, haha, dat vond ik toen gewoon heel cool.'

'Ik deed altijd al push-ups, ook bij judo, en liet dan heel trots mijn dunne armpjes aan mijn familie zien. Hun enthousiasme werkte motiverend om verder te gaan met krachttraining. In het begin was het allemaal wat knullig; ik deed de setjes na van een bodybuilder op YouTube, in de hoop dat ik er ook zo uit zou gaan zien. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Ik was pas veertien hè, ik hield nog van lekker snoepen en had geen idee van voeding of training. Toch ging ik ermee door en begon me er steeds serieuzer in te verdiepen.’

Van 63 naar 83 kilo

‘Wat begon als amateuristisch trainen, groeide langzaam uit tot een passie. Rond mijn achttiende begon ik écht serieus te trainen. Ik dook de theorie in, schreef zelfs mijn profielwerkstuk over spiergroei. Ook ontdekte ik het powerliften. Ik ging van 63 naar 83 kilo en kon 170 kilo squatten en 220 kilo deadliften. Ik voelde me fysiek en mentaal sterker dan ooit, misschien was het wel de mooiste tijd van mijn leven tot nu toe. Tegelijkertijd startte ik mijn eigen onderneming.

Vier jaar geleden begon ik met fotografie, in eerste instantie als hobby. Maar al snel kreeg ik opdrachten: evenementen, artiesten, allerlei shoots. Ik combineerde het met mijn opleiding tot gymleraar. Als een opdrachtgever zei dat hij de foto’s de volgende dag wilde hebben, werkte ik tot diep in de nacht door om alles te editen. Als beginneling wilde ik alles zo goed mogelijk doen natuurlijk. Gekkenwerk, achteraf gezien. Want de volgende dag ging mijn wekker gewoon weer om zeven uur om naar school te gaan. Ik wilde laten zien dat ik meer in mijn mars had dan mijn middelbareschoolcijfers deden vermoeden. Ik wilde mezelf bewijzen dat ik een succesvolle onderneming kon opbouwen én ondertussen goede cijfers kon halen op het hbo.

© Stef Nagel / Men's Health NL

En alsof dat nog niet genoeg was, sportte ik daarnaast ook nog dagelijks. Inmiddels ben ik met mijn bedrijf vooral bezig met het maken van videocontent, vooral voor YouTube, waarmee ik mijn klanten help een groter publiek te bereiken. Dat doe ik met een klein team van ondernemers en vrienden. Alles wat ik tijdens de gymlerarenopleiding heb geleerd over begeleiding en coaching, komt hierbij goed van pas.’

De klap

‘Via Instagram raakte ik gefascineerd door Muay Thai-boksen. Samen met een paar vrienden ging ik afgelopen zomer naar Thailand voor een intensieve training van ruim twee weken. Dat was zo vet! Maar na tien dagen daar kreeg ik hevige buikpijn na elke maaltijd. Mijn vriend had dezelfde klachten, dus we dachten aan een reizigersgriep. Maar bij mij bleef het. Terug in Nederland volgden doktersbezoeken. Ze ontdekten een ontsteking in mijn dunne darm en zeiden dat het vanzelf over moest gaan. Maar de pijn werd alleen maar erger. Ik had een vakantie naar Italië geboekt met vrienden, maar voelde dat er iets niet goed was. Toch zei de huisarts dat ik gewoon kon gaan. ‘De tijd heelt wel,’ zei ze.

In Italië ging het gruwelijk mis. Na een vettige maaltijd kreeg ik zulke hevige buikpijn dat ik niet meer kon staan, lopen of denken. Mijn vrienden brachten me naar het ziekenhuis, waar ze dachten aan blindedarmontsteking. Ik werd direct geopereerd. Toen ik wakker werd uit de narcose, dacht ik: holy shit, dit klopt niet! Ik lag aan allerlei slangen en katheters en alles deed pijn. De arts vertelde dat ze een stuk van mijn dunne én dikke darm hadden verwijderd, samen met mijn blindedarm.

Tijdens de operatie bleek dat mijn dikke darm was geperforeerd, wat leidde tot een buikvliesontsteking. Ik was in tranen. Gelukkig kwamen mijn vrienden dagelijks langs en vloog mijn vader meteen naar Italië. Terug in Nederland bevestigde een mdl-arts de diagnose: de ziekte van Crohn. Verder kreeg ik nauwelijks informatie. Geen behandelplan, geen perspectief. Dus ben ik zelf op onderzoek uitgegaan.’

Voeding als wapen

Ik kwam in contact met een therapeut die mij op een orthomoleculair darmtherapiedieet zette, na uitgebreide testen en een persoonlijk profiel. Het houdt in dat ik zo veel mogelijk onbewerkte voeding eet, zoals groenten, fruit, vlees en vis. Sindsdien heb ik bijna geen pijn meer. Over een paar maanden moet ik op controle. Mochten er dan nog steeds ontstekingen zijn, moet ik aan de medicatie. Maar zoals ik me nu voel, maak ik me daar niet druk om.

Voeding blijkt voor mij de sleutel. Mijn operatie vormde een kantelpunt. Ik sta meer meer stil bij wat voor mij belangrijk is. Mijn familie en vriendin vormen mijn kern. Vroeger kon ik me nog weleens druk maken om status of materialistische dingen, maar dat boeit me niet meer zo. Het draait om de mensen om mij heen, mijn gezondheid en het vinden van een gezonde balans.

Crohn heeft me ook iets onverwachts gebracht: rust. Dat vind ik ergens wel fijn. Vroeger zei ik overal ja op, ik wilde alles meemaken en niemand teleurstellen. Nu zeg ik makkelijker nee, zowel privé als zakelijk, want mijn gezondheid is het belangrijkst. Ik kijk beter welke opdrachten bij mijn bedrijf én bij mij passen. Ook mijn eetdiscipline is goed. Ik wilde altijd al gezond eten, maar er sloop toch af en toe iets ongezonds tussendoor. Met dit dieet heb ik een stok achter de deur. Het geeft me ook structuur en regelmaat. Dat is voor zo’n drukke jongen als ik geen overbodige luxe.’

Boerenfysiek

‘Vroeger wilde ik vooral groot en gespierd zijn, maar nu kijk ik anders naar training. Ik denk meer op de lange termijn. Skills zoals boksen blijven altijd in je systeem. Het is niet alleen gericht op spieren, maar ook op techniek. Stel dat er iets gebeurt, dan raak je niet meteen alles kwijt. Mijn aanpak is meer gericht op balans. Ik richt me op vechtsport en een boerenfysiek: sterke voorarmen, een dikke nek en een stevige basis.

Fit zijn zorgt ervoor dat je sneller herstelt van tegenslagen. Crohn dwingt me om soms even gas terug te nemen, en dat is oké. Zonder Crohn was ik waarschijnlijk gewoon door blijven knallen. Vorig jaar had ik een periode dat ik overwerkt was en te veel deed. Ik ervoer op een gegeven moment lichte paniekklachten: snelle ademhaling, benauwd in kleine ruimtes. Gelukkig had ik een coach die dat kon relativeren. Het was gewoon mijn lichaam dat zei: je doet te veel. Ik let er tegenwoordig veel beter op.’

© Stef Nagel / Men's Health NL

This too shall pass

‘De ziekte van Crohn heeft me lessen voor het leven gegeven. Het afgelopen jaar was zwaar, maar het heeft me ook sterker gemaakt. Niet alleen fysiek, ook mentaal. Ik blijf krachttraining doen, maar mijn focus ligt nu op wat ik écht belangrijk vind. Ik wil duurzaam sterk zijn. Niet alleen in de sportschool, maar ook in mijn hoofd, mijn keuzes, mijn leven. In die zoektocht speelde het geloof verrassend genoeg een troostende rol. Vroeger had ik er weinig mee, maar in de periode na de operatie had ik houvast nodig. Het hielp.

Ik kijk anders naar het leven. Vroeger wilde ik alleen maar knallen, doorgaan, presteren. Nu weet ik dat balans belangrijker is dan perfectie. Crohn dwong me stil te staan bij wat er écht toe doet. Voor mij is dat op nummer één mijn familie, dan fysieke en mentale balans en daarna pas mijn passie voor mijn werk. In die volgorde. Mijn ziekte blijft een uitdaging, dat zal niet verdwijnen. Maar het is ook een constante reminder om bewust te leven. Dat neemt niet weg dat ik het altijd het beste uit mezelf probeer te halen. Ik weiger me neer te leggen bij beperkingen. Ik kies ervoor om te denken in mogelijkheden.

Zelfs met tegenslagen kun je een positief en krachtig leven leiden, dat wil ik anderen laten zien. This too shall pass. Donkere tijden gaan voorbij, dus houd vol, maar ook leuke tijden zijn vergankelijk, dus geniet.’

Dit artikel las je als eerst in Men's Health magazine. Alle originele Men's Health content als eerste lezen? Sluit vandaag nog een abonnement af.

Meer van Men's Health? Volg ons ook op Facebook en Instagram.