Arie Boomsma over selfies in de sportschool
Oké, geef het maar toe, jij hebt jezelf ook wel eens gefotografeerd in de gym. Zo’n avond dat je daar als laatste rond hangt, tegen het einde van de training, het licht komt mooi van boven, je spieren zitten vol. Zelfs als je nu denkt, no way, dan nog ken je het fenomeen: de gymselfie. Tik het maar eens in op google. Je krijgt werkelijk tientallen miljoenen hits.
© Men's Health
De gymselfie wordt bijna altijd in een spiegel genomen. Het is die spiegel in de gym, of in de kleedkamer, die ervoor zorgt dat de op zichzelf gerichte fotograaf de verleiding niet langer kan weerstaan om een bewijs van het gymbezoek en de trotse resultaten daarvan op social media te delen. De meest bekende variant is het shot waarbij de persoon in kwestie zijn shirt omhoog trekt om de buikspieren te tonen. Wanneer het in de gym te druk is om zo uitgebreid te poseren, biedt de kleedkamer een tweede kans voor deze variant. In sommige gevallen bindt de selfiemaker dan vast een handdoek om, om te suggereren dat de foto genomen is in een totaal normale setting; namelijk de gebruikelijke routine na een sportsessie. Dat de meeste van ons hun telefoon niet meenemen onder de douche, wordt dan even vergeten. De selfiemaker kan doorgaans niet betrapt worden op een hoge dosis zelfkritisch vermogen.
"Over de motivatie voor de gymselfie speculeer ik graag."
De meest komische variant is de gymselfie waarop allerlei mensen in de achtergrond te zien zijn. Mensen die er soms aanzienlijk veel beter uitzien dan de geportretteerde persoon, en die in tegenstelling tot de selfiemaker wel gewoon geconcentreerd aan het trainen zijn.
En dan is er nog de gymselfie waarbij je jezelf als kijker afvraagt hoe degene die hem post het shot in hemelsnaam zelf heeft kunnen maken. Er zijn gymselfies van squattende mensen, van types die ondertussen een setje barbell curlsafwerken, en ik ben zelfs een gymselfie tegen gekomen van iemand die zich op lijkt te trekken (met twee handen!). Raadsels. Ik heb mij erbij neergelegd dat er altijd dingen zullen bestaan die ik niet kan doorgronden. Maar over de motivatie voor de gymselfie speculeer ik graag. Waarom doen mensen dit?
Allereerst zit zoiets bij sommige mensen gewoon in hun systeem. Je legt je hele leven vast, laat alles zien aan derden, dus ook je gymbezoek. Ik denk dat er daarnaast een soort behoefte ontstaat om progressie vast te leggen. Eerlijk gezegd herken ik die behoefte wel. Ik heb een paar keer op de cover van dit blad gestaan. Die momenten zag ik als markering van mijn fysieke ontwikkeling, leuk om vast te leggen. Voor later, maar ook om nu trots op te zijn. IJdelheid dus ook best een beetje. Maar toch... twee dingen staan mij tegen in die gymselfie. Allereerst dat ze soms een bewijs lijken te moeten zijn dat iemand de gym bezoekt. ‘Kijk, ik ben in de gym, dus ik werk aan mijn ontwikkeling’. Dat iets in de garage staat betekent nog niet dat het een auto is. Er moet wel echt gewerkt worden, mensen. Maar het allerstorendst vind ik toch die telefoon. Laat hem in je tas zitten. Stop hem in een kluis. Probeer hem zover mogelijk weg te houden van je trainingen. Muziek? Niet nodig. Schema? Print het uit. Zorg ervoor dat je training een moment van focus is. Weg van je werk, weg van al je contacten. En als je dan toch een keer die gymselfie wil maken, loop dan na je training even terug.