JayJay over wat Expeditie Robinson echt met 'm heeft gedaan

Door JayJay Boske

De eerste maanden stonden in het teken van mijn lichaam laten wennen aan trainen en de juiste voeding eten. Ik wist dat toen ik hier aan startte, ik een groter probleem had dan je van een foto kan aflezen.

Ik was ongelukkig in mijn hoofd, maar ook mijn hele levensstijl was naar de knoppen. Ik at wat ik wilde en wanneer ik daar zin in had (vooral ’s avonds en vooral veel vet).

Ik dronk zelfs frisdrank terwijl ik daar helemaal niet echt van hield. Ik dronk vaker alcohol dan ik had willen doen – een keer per maand goed dronken worden is voor mij persoonlijk heel veel. Voor anderen misschien niet, maar mijn lichaam trekt het gewoon niet. Toch deed ik het.

Het lijkt alsof mijn lichaam na 10 jaar topsport zegt: ‘Ho, ho, dit hoor jij niet te doen, dat ben je niet gewend’ om me vervolgens te straffen met een dikke koortslip en weinig energie. Hierdoor had ik dus twee weken per maand een koortslip en voelde me energieloos.

Waarom ik het deed, als ik er zo ongelukkig van werd? Heel simpel! Ik dacht dat ik het verdiende. Na Expeditie Robinson had ik het gevoel dat ik alles even los moest laten - op het eiland had je namelijk het gevoel dat je van alles onthouden werd en snakte je naar de meest simpele dingen. Autorijden, chocola, döner kebab, de krant lezen met een vette cappuccino.

Als je op een onbewoond eiland zit dan hunker je pas echt naar alledaagse dingen. Logisch, want je basisbehoeftes op het eiland zijn slapen en overleven. Dan ga je alle simpele, andere dingen missen. Het enige wat je wilt is eten en drinken wanneer het jou uitkomt.

Seks komt daarna pas, maar dat weet je alleen als je daar hebt gezeten. Ik denk dat 99% van de Expeditie Robinson-kandidaten het met me eens is.

Kortom: toen ik thuiskwam had ik zin om te doen wat ik wou. Ik ging niet sporten, maar alles eten en nachten lang series kijken of stappen. Ik was een heel ander mens volgens mijn vriendin en vrienden. Ik at alles, omdat ik vond dat ik dat verdiende. Ik had immers 28 dagen op een eiland gezeten, en moest nog wat dingen inhalen.

Na een paar maanden merkte ik dat ik echt was verzwakt. Het feit dat ik m’n lichaam had verwaarloosd nadat ik van het eiland kwam, had natuurlijk niet geholpen. Ik wist het wel, maar het boeide me niks. Ik vond dat ik het had verdiend.

Het duurde 1,5 maand voordat ik er echt klaar mee was. Toen waren er inmiddels zes maanden na Expeditie Robinson verstreken, en voelde ik me echt klote. Mensen vonden het leuk dat ik aan het programma had meegedaan, maar ze zagen ook dat ik gesloopt was. Had ik gewoon op m’n voeding gelet en een beetje uitgerust, dan had ik me een stuk beter gevoeld.

Waarom ik dit vertel? Ik zit op een nieuw kantelpunt. Dat geeft me een gevoel van opluchting, want de man na Expeditie Robinson was niet wie ik was. Wat het kantelpunt is? Ik ben fit, sterk, positiever en voel me net zo krachtig als tijdens mijn topsportcarrière.

Ik merk dat de onverwoestbare drang om toffe dingen te doen en mezelf te ontwikkelen als mens weer helemaal terug is. Is dit dan pas echt het begin van mijn weg terug naar fitheid? Ik kan oprecht zeggen dat ik nu pas weer het gevoel heb dat ik mezelf kan pushen om dingen te doen die anderen niet kunnen, fysiek en mentaal.

Ik neem dit voor mezelf als startpunt (ook al ben ik al twaalf weken bezig) en zie alles wat er hier voor gebeurd is als een grote warming up! Heerlijk...Let’s go!

Volg je Men's Health al op Facebook en Instagram?