JayJay krijgt een flinke tegenslag te verwerken
Na z’n deelname aan Expeditie Robinson is JayJay Boske slechter in vorm dan ooit. Hij verloor 14 kilo spier en kreeg er voornamelijk vet voor terug, waardoor hij slecht in z’n vel zit. Zijn doel: fit worden. Fitter dan ooit. Z’n fitjourney volg je op z’n YouTube-kanaal Day1, maar ook op menshealth.nl. Let’s go!
Door JayJay Boske
Het trainen gaat lekker en mijn conditie en lichaam gaan met grote sprongen vooruit. Even dacht ik nog: als het allemaal zó lekker gaat, moet het een keer fout gaan. Twee seconden later dacht ik: stel je niet zo aan. Ik ging door met trainen.
Ik werd nonchalant. Niet wat betreft m’n voeding of de intensiteit waarmee ik trainde, maar met de manier waarop. Soms kon ik m’n ego niet thuislaten en achtte ik mezelf wel sterk genoeg om meer gewicht te liften. 125kg bankdrukken, 180/190kg deadliften, 150kg squatten (niet gek voor iemand van 80 kilo) – heerlijke oefeningen die ik graag doe. Toch zijn juist dit de oefeningen waarbij het fout kan gaan zodra je even de concentratie verliest of geen goede warming-up hebt gedaan.
Je kent het vast wel: je hebt al de hele dag zin om naar de gym te gaan, en als je er dan bent heb je geen zin om je tijd te ‘verdoen’ aan een warming-up. Overkomt mij wel vaker, alleen ging het altijd gewoon goed. Deze keer ging het wat minder, waardoor ik twee weken even niet (optimaal) kan trainen.
Wat er gebeurde? Ik besloot zonder warming-up m’n 1RM squat te doen. Superdom en eigenwijs. Ik gooi 150 kilo op de stang alsof het niets is en ga staan, til de stang uit het rek, wil recht gaan staan en opeens voel ik het licht in m’n rug schieten. Als een soort Rambo ga ik door en maak ik de squat netjes af, want ik ben toch geen mietje! Domme beslissing natuurlijk.
Ik stap onder de stang vandaan en dan voelt het alsof m’n ribben gekneusd zijn (herkende het gevoel van rugby, niet fijn). Zodra ik wegloop voel ik aan m’n adem dat het niet goed zit. Toch blijf ik doorgaan (nog veel onverstandiger).
Met veel steunen en kreunen maak ik m’n training af en rijd ik naar huis. Ik kan niet rechtop achter m’n stuur zitten. Ik spring in een warm bad en houd mezelf nog even voor dat het daarna wel over gaat. Niets is minder waar – ik kruip bijna naar m’n bed omdat ik me amper kan bewegen. Zes paracetamollen later heb ik toch nog wat kunnen slapen.
Nu, anderhalve week later, heb ik weinig tot geen gewichten aangeraakt. Is natuurlijk geen regelrechte ramp, maar als je net lekker in je flow zit is het allesbehalve ideaal. Na zo’n topperiode voelt het als stilstaan, en je weet wat ze zeggen: stilstand is achteruitgang.
Ik heb geen zin om er een groot drama van te maken, maar het is wel gewoon klote en ik zat er niet op te wachten. Maar goed, een beetje rust kan ook geen kwaad.
Als ik dit zo nalees is het eerste dat ik denk: ‘stel je niet zo aan’, maar aan de andere kant zegt het ook veel over hoe serieus ik het allemaal neem. Het voelt bijvoorbeeld fantastisch om mijn allereerste filmpje terug te zien. Binnen een kwart jaar is het een wereld van verschil, terwijl ik niet eens echt het onderste uit de kan heb gehaald.
Na deze kleine hobbel op de normaal gesproken zo strak geasfalteerde weg gaan we er gewoon weer keihard tegenaan. Ik heb in elk geval een wijze les geleerd: altijd een goede warming-up en focussen. Ik kan niet wachten om weer in actie te komen.