Hoe thuissporten mijn liefde voor fitness sloopte

Toen ik hoorde dat de sportscholen dicht moesten, had ik er vrijwel direct vrede mee. Mijn gezondheid (en dat van anderen) gaat immers boven de behoefte om spiermassa te kweken. Dus, net als de rest van Nederland, besloot ik thuis aan de gang te gaan.

Thuissporten is iets heel dan fitness

Ik sprokkelde wat spullen bij elkaar en kon - op de grote apparaten na - praktisch alles doen wat ik voorheen in de sportschool ook deed. En ja, dat voelde oprecht heerlijk. Thuis trainen vereist namelijk veel meer creativiteit dan in de sportschool. Een squat bijvoorbeeld, is lastig zonder rek. Dus deed ik die vanaf de klikobakken.

En pull-ups? Die konden met opgetrokken knietjes aan een stoffige balk in de schuur. Voor alles was wel een oplossing te verzinnen. Na een week thuis trainen had ik haast het gevoel dat Floortje Dessing op ieder moment mijn tuin binnen kon stappen voor een diepte-interview over mijn nieuwe levensstijl. 'Martyn, wat tof dat je stroom, water en deadlifts in je eigen achtertuin hebt. Hoe voelt het om zo zelfvoorzienend te leven?'

Wanneer ik mijn imaginaire Floortje antwoord moest geven, zou ik zeggen dat het verdomd goed voelde. Ik hoefde niet meer te wachten tot de bench press eindelijk vrij was, of te zoeken waar ik mijn flesje en handdoek was vergeten, ik werd niet meer scheef aangekeken als ik deadlifts iets te hard liet kletteren, en ik kon trainen wanneer ik zelf zin had... Maar toch klopte er iets niet.

De eeuwige warming-up

Na week 3 besloot ik te gaan hardlopen in ruil voor krachttraining. Ik had simpelweg meer zin om de deur uit te gaan, in plaats van nog langer "opgesloten" te zitten. Die week skipte ik twee van de vier krachtsessies. De week daarop zelfs vier van de vier. Normaal gesproken zou ik balen van een gemiste training, omdat ik sport zo fijn vind. Maar nu kon het me eigenlijk niets interesseren. 'Is er iets mis met je?' vroeg mijn vriendin bezorgd. Ik stelde haar gerust, maar ik kon niet goed onder woorden brengen waarom ik het niet voor elkaar kreeg om thuis met gewichten te smijten.

'Op de een of andere manier voelt het niet écht,' zei ik met een enigszins verdrietige toon. 'Het lukt me niet om in de juiste mindset te komen. Alles voelt als een warming-up. Wanneer ik naar de sportschool ga, eet ik vooraf een goede maaltijd, pak ik mijn spullen en kom ik geheel automatisch in de juiste stemming. Het lijkt wel voorgeprogrammeerd, door jaren ervaring. Maar bij thuis sporten loopt alles zo in elkaar over.'

De juiste mentaliteit

De dag meanderde van ochtend naar avond en van werk naar privé, zonder echte kaders. Er was in metaforische termen geen duidelijke aan-uitknop, maar meer een soort dimmer. Dus wanneer mijn werkdag was afgelopen, voelde het niet alsof de schakelaar naar "sportmodus" ging. En natuurlijk kon ik dat telkens wel pushen, maar dat voelde op een of andere manier geveinsd naar mezelf toe. Ik merkte dat ik steeds meer pre-workout en steeds heftigere muziek nodig had om ook maar een beetje de juiste stemming te komen.

Het gevolg was dat ik fitness steeds vaker inruilde voor activiteiten waarbij de verschillen duidelijker waren. Als je gaat hardlopen, trek je je schoenen aan en sla je de voordeur achter je dicht - vanaf dat moment is de knop om. Op deze manier werd hardlopen dé manier om mijn fitnessbehoefte te substitueren. Het gevolg was dat er na één maand thuis trainen weinig (lees: niets) meer over was van mijn sportschoolregime. Niet alleen mijn pull-up balk was nu stoffig, maar ook mijn gewichten, elastieken en stangen.

Hardlopen was nu mijn nieuwe fitness, wat me automatisch ook nieuwe doelen opleverde. Ik ging met sprongen vooruit en al die progressie leverde bijzonder veel voldoening op. Daarnaast kon ik eten wat ik wilde, kwam ik geen grammetje aan en ik voelde me fitter dan ooit. En toch, als ik 's avonds in mijn bed lag, was ik mijn hardloopsessie van die ochtend haast alweer vergeten. Ik had geen spierpijn, geen stijfheid, geen pomp en geen tevreden gevoel over mijn dag. Het leek een beetje alsof mijn lichaam wel had gegeten, maar altijd nog altijd naar een toetje verlangde. Fitness, dus.

Wanneer de sportscholen weer open zijn

Uitkijken naar de heropening

In de maanden van de coronacrisis legde ik in totaal ruim 250 kilometer hardlopend af. En ja, dat is een flinke verdubbeling van mijn jaarlijkse gemiddelde. In totaal deed ik in vier maanden amper 15 krachtsessies. Een hoeveelheid die ik normaliter in 3 weken zou aftikken. En toch is mijn spiermassa praktisch gelijk gebleven en ben ik zelfs iets droger dan voorheen. Prima!

Maar nu zijn we maanden verder en kijk ik uit naar de dag dat ik mijn grootste hobby eindelijk weer kan beoefenen.

Vanaf deze historische datum zal er een hoop anders zijn. Je moet je inschrijven om te trainen, je moet alles schoonmaken, afstand bewaren en je hebt in veel locaties zelfs een maximum tijd om te trainen. En toch zal er ook een hoop precies hetzelfde zijn gebleven. De penetrante geur van de kleedkamers, extreme drukte op de maandagavond, de versleten bankjes, het zoeken naar het juiste gewicht tussen alle rommelig neergesmeten gewichten en natuurlijk: het wachten voor de bench press.

Maar dat zijn toch echt de zaken die de sportschool de sportschool maken. Ik heb altijd gedacht dat een thuisgym de droom was, maar dat blijkt een enorme desillusie. Die halfgare budgetgym bij mij om de hoek is kennelijk de grootste luxe ik me ooit kan wensen. Lang leve de sportschool!

Nog even geduld.

Volg je Men's Health al op Facebook en Instagram?