Brian Broome: Wat is een échte man?
"Veel mensen verwarren mannelijkheid met kracht, en vrouwelijkheid met zwakte."
Doordat alfamannen online het hardst schreeuwen, raakt de stem van een grote groep ‘minder mannelijke’ mannen ondergesneeuwd. Maar wat is mannelijkheid anno 2024? Tijd voor een nieuw perspectief.
In de herfst van 1988 was ik 18 jaar en zat ik in mijn eerste jaar op de uni. Ik was ontsnapt aan het dorp waar ik was opgegroeid en was bijna 100 kilometer verderop gaan wonen. Ik had me opgesloten gevoeld en hemel en aarde bewogen om weg te komen. Mijn moeder begreep totaal niet waarom ik per se naar de universiteit wilde en had me geregeld gevraagd of ik niet beter het leger in kon gaan – net als de andere jongens uit mijn dorp. Op een avond zag ik op de campus een jongen die compleet overstuur was. Hij was aan het huilen: rood gezicht, stromende tranen en overal snot. Het was zo’n heftige huilbui die we allemaal wel kennen. Zo eentje waarbij alleen tussen ademteugen door een woord kan ontsnappen. Naarmate ik dichterbij kwam werd zijn situatie me duidelijker. Hij stond voor de woning van de jonge vrouw die tot voor kort zijn vriendin was geweest. Hij had een gebroken hart. Hij was aan het roepen onder haar raam, smekend of ze hem terug wilde nemen. Hij was stomdronken. Ik liep er naartoe en zag dat een vriend van hem, minstens zo dronken, gestopt was om hem te hulp te schieten. De ‘hulp’ bestond uit het roepen van dingen als: ‘Niet zo’n pussy zijn’ en ‘Je gedraagt je als een mietje’. Meerdere malen maakte hij grappen om de tranen van zijn wanhopige vriend en vroeg hij hem ‘waar hij z’n ballen had gelaten’. Mannen doen dit soort dingen vaker bij elkaar, blijkt. Maar die vriend was niet de enige die een scheldkanonnade moest ondergaan. De vrouw in het huis kreeg al snel het woord ‘bitch’ naar haar hoofd geslingerd, maar niet alleen dat. Ze werd ook uitgemaakt voor ‘hoer’ en ‘slet’ vanwege de beslissing die ze had gemaakt. Het duurde niet lang voordat de huilende jongen mee ging doen met het uitschelden van zijn ex. Ik bekeek het spektakel licht geamuseerd. Ik dacht geen seconde na over de vrouw in het huis, die dit alles aan moest horen. En ik dacht niet meer aan die nacht, tot zo’n dertig jaar later. Ik weet al sinds mijn achtste dat ik op mannen val. Het moment dat de kwetsbare tienerjaren hun intrede deden, wist ik dat ik het heel zwaar zou krijgen in het kleine dorp waar ik vandaan kwam. Was het niet door mezelf, dan wel door iemand anders. Elders gaan studeren was de enige uitweg die ik kon bedenken. De nacht dat ik de huilende jongen zag, vergeleek ik zijn situatie niet met die van mij omdat ik ervan uitging dat hij hetero was. In mijn dorp had ik dezelfde krachttermen naar mijn hoofd gesmeten gekregen als hij die avond, zij het met een andere reden.
Sociale macht
Vandaag de dag is er een culturele verschuiving gaande in wat masculiniteit inhoudt. Men denkt meer na over mannelijkheid en wat het precies behelst. Het lijkt alsof homomannen bij voorbaat al buiten die discussie worden gelaten. Het is alsof we geen geldige stem hebben in deze conversatie, omdat we gay zijn. Maar het is natuurlijk onzin dat homomannen niks nuttigs toe te voegen zouden hebben alleen maar omdat ze op mannen vallen. Op de universiteit ging ik, na mijn coming-out, voor het eerst naar een gay club. Een bijzondere ervaring. Het was er lawaaiig, losbandig. Ik zag er mannen en vrouwen in alle vormen en maten. En allemaal zetten ze op hun eigen manier vraagtekens bij wat ‘mannelijkheid’ en ‘vrouwelijkheid’ precies inhouden en betekenen. Hoewel het op dat moment nog niet helemaal tot me doordrong, lieten deze mensen me zien dat genderrollen niets meer zijn dan een menselijk construct. Een verzinsel. Voor veel homofoben is dit beangstigend: het idee dat mannen en vrouwen fysiek van elkaar verschillen, maar nog steeds dezelfde gevoelens en emoties hebben....
Verder lezen? Je leest Brians essay in de nieuwste Men's Health.