Najil Kienstra (20): 'Ik dacht: is het nog wel leuk om zo te leven?’
En dat terwijl hij nog op de basisschool zat.
© David Meeusen
Najil Kienstra (20) kreeg te maken met discriminatie en pesterijen, werd met zijn familie uit huis gezet wegens schulden en zag zijn droom om profvoetballer te worden uiteenspatten. Maar opgeven deed hij niet.
Mijn verhaal begint heel ver terug, op het mooie Ameland. Ik kon nog maar net lopen en had al een kite in mijn hand – mijn vader is kitesurfinstructeur en heeft nog steeds een surfschool. Ik was als klein jongetje vrijwel dagelijks op het strand. Je kunt dus wel stellen dat ik een echte eilandjongen ben. Toen ik oud genoeg was, ging ik op voetbal. Ik was bloedfanatiek en struikelde vaak over mijn eigen voeten omdat ik sneller wilde lopen dan ik op die leeftijd kon. Vanaf dat moment was voetbal de rode draad in mijn leven. Het was mijn basis, en later werd het mijn droom om profvoetballer te worden. Op de basisschool ging het niet best. Ik werd gepest, omdat ik afweek door mijn getinte huidskleur– ik ben een kwart Indonesisch – en omdat ik lang haar had. Het ging zelfs zo ver dat een docent me eens aan mijn haren de klas uitzette. Op het schoolplein en op het voetbalveld was ik een makkelijk doelwit: ik had een kleurtje, lang haar en ik was klein van stuk – nog steeds ben ik de kleinste van mijn vriendengroep. Als mijn moeder me naar school bracht, werd ik opgewacht. Ook op het voetbalveld kreeg ik tijdens wedstrijden meer dan eens een vuist in mijn gezicht, werd ik uitgescholden, voor “meisje” uitgemaakt en kreeg ik racistische leuzen naar mijn hoofd geslingerd. Omdat ik een temperament had én gevoelig was voor dergelijke pesterijen, mondde het vaak uit in ruzie. Al was ik nooit degene die als eerste fysiek uithaalde, op de één of andere manier was ik toch vaak aan het vechten. Op een dag zei mijn vader: “Jongen, stop met reageren en laat je voeten spreken.” Daar heb ik goed naar geluisterd. De knop ging om, ik liet me niet meer provoceren en zorgde vooral dat ik ballen afpakte en in het doel kreeg. Het pestgedrag en racisme op het voetbalveld werd niet aangepakt. Daar wordt in de voetbalwereld tot op de dag van vandaag te weinig tegen gedaan. Eén keer werd een jongen uit een ander team vanwege zijn gedrag richting mij voor een volgende wedstrijd geschorst, maar daar bleef het bij. Het klinkt misschien gek, maar toch ben ik blij dat ik dit allemaal heb meegemaakt. Ik ben er sterk door geworden, vooral qua mindset.’
Opeenstapeling van problemen
‘Door alles wat er was gebeurd kreeg ik tegen het einde van de basisschool depressieve gedachten. Ik vroeg me af: is het nog wel leuk om zo te leven? Zulke zware gedachten zijn niet normaal voor een kind, maar als ik er nu op terugkijk, begrijp ik het wel. Wat heel zwaar voor me was, was dat ik door financiële problemen uit huis werd gezet toen ik een jaar of 12 was...
Benieuwd hoe het inspirerende verhaal van Najil verder gaat? Je leest het in Men's Health.