Nick Keijser haalt finish Kamp van Koningsbrugge: 'De liefde voor mijn gezin heeft gezorgd voor zó veel kracht'

Nick Keijser, vakdocent bewegingsonderwijs, haalde samen met medecursist Duco Krijvenaar de finish van Kamp van Koningsbrugge. Een zeer knappe prestatie, als je het ons vraagt. ‘Ik wilde mezelf fysiek en mentaal testen’, zegt Nick. En dat is zeker gebeurd. Hoe heeft hij het avontuur ervaren en wat heeft hij geleerd?

Geen excuusjes

‘Elke keer als ik het programma op televisie keek, was ik van mening dat ik dat ook allemaal wel kon’, begint Nick zijn verhaal. 'Toen zei mijn vrouw: ‘Nou Nick, geef je dan eens op!’ Maar ik was druk met werk, druk met de kinderen, die dag kwam nog wel een keer. Totdat mijn vrouw me zei dat ze vond dat ik excuusjes aan het verzinnen was. Zij prikkelde me daar enorm mee, want ik ben totaal geen man van excuses. Dat gaf de doorslag, dus ik heb me direct opgegeven.’

Trainen voor Kamp van Koningsbrugge

Aan zijn voorbereiding lag het in ieder geval niet: ‘Toen ik me opgaf, ben ik gewoon direct gaan trainen alsof ik al wist dat ik aan het programma zou meedoen, ook al wist ik dit natuurlijk nog niet. Ik heb mezelf in allemaal oncomfortabele situaties geplaatst, om me zo goed mogelijk te kunnen voorbereiden.’ Hoe die oncomfortabele situaties eruit zagen? ‘Ik ging ’s nachts om vijf uur uit mijn bed, om twee uur lang hard te lopen met dertig kilo op mijn rug. Als dat erop zat, ging ik twee uur zwemmen, waarna ik naar mijn werk ging. Als ik ’s avonds thuis kwam, ging ik ook nog naar de sportschool om krachttraining te doen. In totaal schroefde ik het aantal trainingen op naar zestien per week.’ Ook volgde Nick bijvoorbeeld een navigatiecursus, waarna hij voor zichzelf een methodische opbouw maakte. ‘Ik kocht kaarten en ging eerst oefenen in het daglicht: dus rondlopen en kijken of ik markante punten kon herkennen in het landschap. Toen dit lukte, ging ik dit ook in het donker doen. ’s Weekends ging ik naar de Veluwe om daar de hele nacht rond te lopen.’

Tranen

‘Als ik naar voorgaande seizoenen van Kamp van Koningsbrugge keek, zag ik stoere mannen en vrouwen altijd emotioneel worden. Ik huil zelf nagenoeg nooit', vertelt Nick. 'Het is niet dat ik het niet wil, maar het gebeurt gewoon niet. Daarom was ik extra benieuwd wat het programma me zou brengen. Mijn vrouw zei altijd: ‘Nick, jij hebt gewoon geen traanbuizen’, maar ik kan je vertellen dat die traanbuizen goed zijn doorgespoeld tijdens Kamp!’, vertelt Nick lachend. ‘We moesten ’s nachts navigeren en ik liep daar al uren rond. Ik dacht aan mijn vrouw en kinderen, en ik begon ineens keihard te huilen. Een halfuur lang stroomden de tranen over mijn wangen. Daarna had ik een soort hernieuwde energie.’ Als Nick nu met andere mensen over het programma praat, merkt hij dat het hem raakt. ‘Misschien is er toch een soort deurtje naar mijn gevoelens geopend. Daar is mijn vrouw in ieder geval heel blij mee!’

Eiwitreep

Als we het hebben over acties waar Nick trots op is, benoemt hij direct een mooi voorbeeld. 'Tijdens de afmatting, de laatste opdracht, kwam ik Denise tegen die er helemaal doorheen zat. Ze vroeg me of ik nog wat te eten voor haar had, want we hadden een paar eiwitrepen gekregen. Ik moest haar toen teleurstellen, want ik dacht dat mijn eten op was. Toen ik was doorgelopen, stopte ik een halfuur later om even op een steen te rusten, omdat we al dertig uur onderweg waren. Onderin mijn tas vond ik ineens nog een reep.' Nick bedacht zich niet en draaide zich meteen om. 'Ik ben een halfuur teruggelopen, om Denise die reep te brengen. Ondanks dat de commando's dit niet konden toestaan, zat hier wel een mooie les in. Ik was helemaal naar de kloten, maar omdat je zó naar elkaar toe bent gegroeid, komt je team altijd op de eerste plek.'

Opgeven?

Over de afmatting gesproken: dit was een hele beproeving voor Nick. Toen hij nóg een kaart kreeg, wilde hij opgeven. Commando Stephen wist hem om te praten, ook al kostte dit niet veel moeite. 'Stephen hoefde eigenlijk maar twee dingen tegen me te zeggen. Als eerste zei hij: 'Nick, dit ben jij niet. Jij geeft niet op, dat hebben wij allang gezien.' Daarnaast zei hij me dat ik aan mijn familie moest denken. Op dat moment kwamen er (weer) tranen, maar ik stroopte m'n mouwen op en ik sprintte bijna naar de eindstreep. Zijn woorden zorgen voor de nieuwe energie.'

Familie is alles

Door Kamp van Koningsbrugge heeft Nick echt beseft dat de liefde voor zijn gezin heeft gezorgd voor zó veel kracht. 'Acht maanden lang heeft alles binnen ons gezin in het teken gestaan van Kamp. Maar dit was ook een beslissing van het hele gezin. Uiteraard heeft mijn vrouw de doorslag gegeven om me op te geven, maar ik zei wel tegen haar: 'Als ik meedoe, ga ik er voor duizend procent voor. Ik kan dan even geen onderdeel zijn van het gezin.' Zij heeft hier geen seconde moeilijk over gedaan, en heeft de zorgen van het gezin op zich genomen. Daarom kon ik tijdens de afmatting ook niet opgeven: zij hebben er ook zoveel voor gedaan én gelaten. Zonder hen had ik het nooit gekund.'