’s Ochtends sta je bijtijds op en begin je de dag met een – keurig tot de gram afgewogen - bakje havermout. Tijdens de lunch zorg je voor genoeg groenvoer, eiwitten en gezonde vetten. Zelfs je middagsnack is een klein, gesloten handje amandelen van 15 - oké, soms misschien 16 - gram ongezouten amandelen. Je sluit de dag af met een macro-verantwoorde, post-workout avondmaaltijd en klopt jezelf nog even op de schouder voor het feit dat je de hele dag gezond hebt gegeten.

Je grote vriend Tony

Maar rond een uur of half negen ‘s avonds krijg je het gevoel dat iets of iemand je aanstaart. Je maag begint simultaan te rammelen, het water loopt je in de mond en je hartslag stijgt met de minuut. Je probeert je nog wanhopig op je Netflix-serie te richten, maar je merkt ineens dat je met superman-achtige ogen door je keukenkastje heen kunt kijken. Want ja, daar ligt-ie dan, je met grote ogen aan te staren. Tony is zijn naam, en jullie zijn geen vreemden van elkaar.

‘Eén klein stukje, dat moet kunnen,’ zeg je dapper tegen jezelf. Je opent vluchtig het keukenkastje, breekt een klein hoekje af, smijt snel het kastje dicht en rent terug naar de bank. Ja, met je zelfdiscipline zit het wel snor. Dacht je.

Want zo gauw het bruine genot het puntje van je tong raakt, gaan in het beloningscentrum van je hersenen alle alarmbellen af. Dopamine begint direct rijkelijk te vloeien en al je goede voornemens smelten nog sneller dan de chocolade op je tong. Zelfverzekerd neem je jezelf voor dat je met nog één piepklein blokje sowieso genoeg hebt gehad. Toch sleep je, geheel onbewust, de hele verpakking van het keukenkastje mee terug naar de bank. Het lijkt wel alsof je lichaam niet meer doet wat je wilt en je ontdekt dat je geheel machteloos bent tegen Tony’s disciplinevernietigende krachten.

Nee, helaas. Vanaf hier is er geen weg terug en heeft Tony – vuile klootzak dat-ie is – je volledig onder de duim. Vanaf de koffietafel kijkt hij toe terwijl je hem blokje voor blokje naar binnen werkt. Halverwege probeer je nog te stoppen en terug te vechten, maar zowel Tony als je beloningscentrum vertellen je dat je geen andere keus hebt dan af te maken waar je aan begonnen bent. Eén reep en ruim 900 calorieën later, eindig je voor de derde keer in drie weken tijd met bruin gevulde buik op de bank en een schuldgevoel van heb ik jou daar.

Je kijkt op Instagram nog één keer naar alle afgetrainde lichamen en je neemt jezelf daarna voor om nooit meer Tony’s in huis te halen. Toch eindigt hij een paar dagen later gewoon weer in je keukenkastje. De alarmbellen in je beloningscentrum loeien als vanouds en je discipline is weer ver te zoeken. ‘Als Tony’s Chocolonely niet bestond, zou ik wél een sixpack hebben,’ denk je weer terwijl je jezelf in slaap snikt.

Misschien komt er ooit een dag dat je je tegen kunt Mr. Tony verzetten en bij één blokje kunt stoppen. Misschien, inderdaad. Want weten we allebei stiekem dat die dag er nooit gaat komen.